Het verhaal van Wolfgang
“In het Odensehuis word je gezien. Gewoon als mens”
Ik kom al een hele tijd in het Odensehuis. Niet als mantelzorger. Niet omdat ik dementie heb. Maar gewoon omdat het goed voelt. Voor de mensen, voor de sfeer, voor de verbondenheid die je ergens anders nauwelijks nog tegenkomt.
Het Odensehuis is een plek waar mensen samenkomen. Sommigen leven met dementie, sommigen zorgen voor een ander, en sommigen, zoals ik, komen voor het contact. Voor de rust, de aandacht. Voor het gevoel dat je welkom bent, precies zoals je bent.
De leegte én de warmte van herinnering
Ik kende dementie van dichtbij. Mijn vrouw, Marry -Margaretha Theresia eigenlijk, maar iedereen noemde haar Marry, kreeg er later in haar leven mee te maken. Ze was een bijzondere vrouw: zacht, krachtig, liefdevol. Haar naam paste precies bij haar karakter. Ze was mijn anker, mijn grote steun. De ziekte veranderde veel. Het werd een langzaam afscheid. En toen ze er niet meer was, stond alles even stil. Haar plek bleef leeg, maar haar warmte draag ik nog altijd met me mee. In alles wat ik doe. In die periode raakte ik in gesprek bij het tankstation in de buurt. Twee hartelijke dames daar hadden altijd een luisterend oor. Eén van hen noemde het Odensehuis, dat zat toen nog achter het station. Ik wist niet precies wat ik zocht, maar ik voelde dat ik ergens heen moest. Dat ik ergens wilde zijn waar ruimte was voor wat ik voelde.
Toen ik het Odensehuis binnenstapte, was het alsof er iets op z’n plek viel. Er was rust. Aandacht. Geen oordeel. Geen haast. Gewoon mensen, die er zijn – voor elkaar. Ik kwam thuis. En sindsdien is mijn gemoedstoestand ook echt verbeterd. Wat me het meest raakt? Iedereen is hier gelijk. Of je nu vrijwilliger bent, mantelzorger, iemand met geheugenproblemen of, zoals ik, gewoon op zoek naar menselijk contact: je wordt gezien. Niet als functie. Niet als probleem. Maar als mens.
Er gebeuren hier geen grote dingen, maar juist de kleine momenten maken het bijzonder. Een goed gesprek. Samen wandelen. Een spelletje. Een lach. Een stil moment. Hier klopt iets. Hier leeft aandacht.
Ik kom niet naar het Odensehuis omdat ik iets moet. Ik kom omdat ik er graag ben. Omdat ik hier iets vind wat zeldzaam is: echte menselijkheid. En misschien, in die rust en in die verbondenheid, voel ik Marry soms ook weer even dichtbij.
Odensehuis Sneek
